Αθηνάς και Ευριπίδου γωνία στην Αθήνα

Η Αθήνα για εμένα είναι μαγική… Ζω τις ποιο αγαπημένες μου στιγμές όταν κυκλοφορώ στους δρόμους της και γεμίζω από μια ενέργεια που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια, αλλά τη νιώθω τόσο έντονα, σα να έχει στ’ αλήθεια υπόσταση, σα να είναι κάτι απτό. Είναι μαζί φως, ζεστασιά, παλμός, γνώριμες μυρωδιές, ακούσματα και γεύσεις.

Αν έπρεπε να τοποθετήσω τον εαυτό μου σε ένα σημείο του χάρτη για πάντα, αυτό θα ήταν η διασταύρωση των οδών Αθηνάς και Ευριπίδου.

Καμιά φορά στέκομαι ακίνητη εκεί, κολλημένη σε κάποιο τοίχο, ανάμεσα στον κόσμο που κουβαλάει νάιλον σακούλες και τα κορναρίσματα από τα παπάκια του δρόμου. Κουρνιάζω και παρατηρώ ένα αλισβερίσι που φαίνεται σαν να μην έχει σταματήσει στιγμή εδώ και χρόνια.

Τρελαίνομαι να κάνω τα ψώνια μου στα μαγαζιά αυτών των δρόμων. Έχουν τα πάντα! Όλα καλά αμπαλαρισμένα μέσα σε μερικές γερές στρώσεις σκόνης και αθηναϊκής νοσταλγίας και έξοχα προωθημένα από ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να επικοινωνήσω τέλεια.

Από το σταυροδρόμι ξέρω... θα ανηφορήσω την Ευριπίδου για χαρτικά, θα πάω προς την Ομόνοια για τρόφιμα, προς το Μοναστηράκι για εργαλεία, προς την Κουμουνδούρου για μπαχαρικά και γυαλικά.

Ξέρω πως ότι κι αν ψάχνω θα το βρω, μόνη μου ή με τη βοήθεια των καταστηματαρχών και την αγαπημένη τους παρότρυνση «πήγαινε στον τάδε δρόμο, στο τάδε μαγαζί, βρες τον τάδε και πες ότι σε στέλνει ο δείνα»

Πάντα με ένα κουλούρι στο χέρι για πρωινό, πάντα με απώτερο σκοπό ένα τσιπουράκι στα καφενεία που κρύβονται στις γύρω στοές, κατά προτίμηση στο «Στέκι του Αγάθωνα», στην οδό Αγάθωνος, στην αγορά της Αθήνας κάνω τις καλύτερες μου εκδρομές!

Και δεν αυταπατώμαι... το ότι «θέλω κάτι να ψωνίσω»  είναι μόνο η δικαιολογία για να βρεθώ εκεί και να βουτήξω σε αυτό τον μαγικό και λατρεμένο μου κόσμο...