Ο Καταρράκτης της Φόνισσας ή της Νεράιδας, στα Κύθηρα

Όταν άκουγα μικρός το «ταξίδι στα Κύθηρα» το μυαλό μου χανόταν στο αργό έργο του Αγγελόπουλου και είχα συνδέσει το νησί με αργές, νωχελικές σκηνές. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συνδέσει το τηλεοπτικό ταξίδι με ένα πραγματικό ταξίδι στα Κύθηρα.

Το πήρα απόφαση να κάνω το δικό μου «ταξίδι στα Κύθηρα» μετά από πολλά χρόνια στα 33 μου πλέον. Μετά από αυτό το ταξίδι για ένα πράγμα έχω μετανιώσει…. Που άργησα τόσο πολύ….

Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω για το νησί κ τις ομορφιές του…. Για τις απίστευτες παραλίες, τα καταπράσινα νερά, τα πανέμορφα γραφικά χωριουδάκια, τους απίστευτους μεζέδες….;;; Για τι απ’ όλα…;

Μα ό,τι και να πω, ένα είναι το σημείο που πραγματικά έχει μείνει στο μυαλό μου και αυτό δεν είναι άλλο από τους Καταρράκτες της Φόνισσας ή αλλιώς Νεράιδας. Ένα μέρος πραγματικά απίστευτης ομορφιάς , κρυμμένο καλά στην δυτική πλευρά του νησιού και συγκεκριμένα στον Μυλοπόταμο. Ένα χωριό το οποίο πήρε την ονομασία του από τους νερόμυλους που υπήρχαν στην περιοχή για το άλεσμα του σιταριού. Ο μύθος αναφέρει πως η ονομασία «καταρράκτες της φόνισσας» προήλθε όταν στην κορυφή του γκρεμού απ’ όπου πέφτει το νερό, μάλωναν δυο γυναίκες και η μία απ’ αυτές έσπρωξε την άλλη και την σκότωσε.

Ας αφήσουμε όμως τον μύθο να πλανάται μέσα στα χρόνια και ας μείνουμε στην εικόνα που μας δίνει σήμερα το σημείο αυτό. Εικόνα που όποιος την δει ζωντανά, του αποτυπώνεται για πάντα στην μνήμη. 

Τα νερά να τρέχουν ασταμάτητα από τον μικρό καταρράκτη και να δημιουργούν την πρώτη από τις πολλές λιμνούλες με το σκάσιμο τους.  Μια μικρή λίμνη με βάθος 3 περίπου μέτρων που όποιος αντέχει το κρύο νερό θα πρέπει οπωσδήποτε να βουτήξει. Τα ψηλά πλατάνια να προσφέρουν απλόχερα τον ίσκιο τους σε όλη την διαδρομή που ακολουθεί αυτό το πανέμορφο ποταμάκι, που από μόνο του σε καλεί να το εξερευνήσεις. Το χρώμα των νερών είναι απλά απερίγραπτο. Ένα πράσινο χρώμα που δεν το βρίσκεις ούτε στην παλέτα του μεγαλύτερου ζωγράφου.

Μέχρι και μικρές λιβελούλες αντικρίσαμε να χορεύουν ασταμάτητα πάνω από τα καταπράσινα νερά τις οποίες και προσπαθήσαμε να φωτογραφίσουμε. Ακολουθώντας το μικρό μονοπάτι που υπάρχει δίπλα στο ποτάμι, χανόμαστε μέσα σε πυκνή καταπράσινη βλάστηση και σιγά-σιγά χάνεται απ’ τα’ αυτιά μας ο ελάχιστος «τεχνολογικός» θόρυβος που  υπάρχει στην αρχή της διαδρομής μας.

Κατεβαίνοντας κάθε λίγα μέτρα δημιουργούνται μικρές φυσικές «πισίνες» οι οποίες ίσα που χωράνε 2 άτομα για να απολαύσουν ένα ιδιωτικό μπανάκι. Κρύα βέβαια τα νερά αλλά μια βουτιά είναι απαραίτητη για να πάρει όλη την κούραση και την ζέστη της ημέρας. Κατεβαίνοντας πιο κάτω συναντάμε δεξιά κ αριστερά στις όχθες, τους παλιούς και ερημωμένους πλέον νερόμυλους, που στέκονται ακόμα εκεί και παλεύουν με τον χρόνο.

Δεν μπορέσαμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής αλλά ελπίζω να μου δοθεί στο μέλλον ευκαιρία και να φτάσω στο τέρμα αυτού του καταπράσινου μονοπατιού.

Συνοψίζοντας ένα έχω να πω. Αν σας πάνε με δεμένα μάτια και σας τα ανοίξουν στους καταρράχτες τι φόνισσας μη βάλετε στοίχημα ότι είστε στον Αμαζόνιο γιατί θα το χάσετε.

Εμένα πάντως στο μυαλό μου έχει τυπωθεί σαν καταρράκτες της νεράιδας γιατί πιστεύω ότι μόνο οι νεράιδες θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα τόσο παραμυθένιο μέρος.