Αποθήκες στο Λιμάνι της Θεσσαλονικης

Για μένα, η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου.

Έχω ζήσει και σ´ άλλα μέρη και θα το ξανακάνω, αν χρειαστεί. Όμως, κάθε φορά που γυρνάω εδώ, ο αέρας μυρίζει αλλιώς...Όχι μόνο λόγω του Θερμαϊκού που ώρες-ώρες σκορπάει  την "ευωδιά" του σε κάθε γωνία της πόλης, αλλά γιατί αυτή, εκτός από τη διαχρονική γοητεία της, σιγά-σιγά αποκτά ένα άλλο "χρώμα", έναν άλλο "αέρα", που σε διαπερνά και αυτό μόνο να το νιώσεις μπορεις.

Η Θεσσαλονίκη ζωντανεύει, αποκτά άρωμα νεολαίας. Νέοι που έστω για λίγο απαρνιούνται trendy στέκια, παίρνουν τα ποδήλατά τους ή πεζοί και διαλέγουν σημεία της πόλης, για να πιουν τον καφέ τους "υπαίθρια", αμπελοφιλοσοφώντας και χαζεύοντας.

Και κάπου εδώ μπαίνει το δικό μου αγαπημένο μέρος: στο λιμάνι, κοντά στο Kitchen Bar, στις αποθήκες που φιλοξενείται και το φεστιβάλ κινηματογράφου κάθε Νοέμβρη,  είναι το νέο αγαπημένο στέκι πολλών Θεσσαλονικιών, μικρών και μεγάλων.

Στρωμένο ξύλινο δάπεδο, μικρά ελαιόδενδρα σε πυθάρια, παγκάκια που μοιάζουν με ανάκλιντρα και η ομορφότερη θέα του Λευκού Πύργου και της παραλίας της Θεσσαλονίκης.

Μαζί με την ομορφιά και την ζωντάνια που δίνουν στο μέρος οι παρέες που κάθονται είτε στα παγκάκια-ανάκλιντρα,  είτε και κάτω, ακούγοντας μουσική, παίζοντας χαρτιά, τάβλι, συζητώντας, πίνοντας καφέ, μπύρα...Άνθρωποι μόνοι, ποδηλάτες και πεζοί, που κάθονται να ξαποστάσουν από τη βόλτα τους και να ρεμβάσουν...Ερωτευμένα ζευγαράκια κάθε ηλικίας που σιωπηλοί απλά αγναντεύουν...

Και η αίσθηση που έχεις είναι πως είσαι σε καράβι και βλέπεις τη Θεσσαλονίκη προσεγγίζοντάς την απ´ τη θάλασσα.

Γιατί μάλλον κάτι ήξερε ο Ποιητής όταν έγραψε: "Της Σαλονίκης της πρέπει μόνο το ταξίδι. Να μην τη δεις ποτέ απ´ τη στεριά"...