Βόλτες με τον οδοντωτό προς τα Καλάβρυτα

Το τρένο «πήρε τα βουνά» και μαζί του κι εμείς ένα Σαββατιάτικο πρωινό. Στο σταθμό του Διακοπτού, δίπλα σε μια προτομή του αξέχαστου Διονύση Παπαγιαννόπουλου, περιμέναμε το τρένο να μας δείξει τα δόντια του!

Έφθασε στην ώρα του στην αφετηρία και με υπομονή περίμενε να επιβιβαστούμε. Ξεκίνησε σφυρίζοντας, ακολουθώντας το φιδίσιο δρόμο του Βουραϊκού ποταμού. Όσο ξεμακραίναμε τόσο η πορεία γινόταν ανηφορική και όσο ανηφορίζαμε τόσο «τρυπάγαμε» το βουνό!

Σήραγγες η μια μετά την άλλη, γέφυρες στενές, το ποτάμι πάντα δίπλα μας να μας κατευθύνει. Η φύση, από τη μια πλευρά καταπράσινη να μας μεταδίδει την απίστευτη γαλήνη της, από την άλλη όμως άγρια και επιβλητική να απαιτεί από το τρενάκι μας να δείξει τα δόντια του για να σκαρφαλώσει!  

Στο βαγόνι μας όλοι υπ’ ατμόν για να προλάβουν να απαθανατίσουν κάθε στιγμή. Επιφωνήματα θαυμασμού και παραινέσεις του ενός στον άλλο ούτως ώστε να μη ξεφύγει τίποτα από το μαγευτικό τοπίο. Όλοι εντυπωσιασμένοι από το ορεσίβιο τρενάκι.

Στη Ζαχλωρού όμως αρκετοί μας εγκατέλειψαν… Θα συνέχιζαν τη διαδρομή μέχρι τα Καλάβρυτα απολαμβάνοντας την πεζοπορία δίπλα στις ράγες του τρένου και παράλληλα με τον Βουραϊκό. Οι υπόλοιποι παραμείναμε στο τρενάκι μέχρι τη στιγμή που έφθασε στον σταθμό των Καλαβρύτων, καμιά ώρα περίπου από τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε.

(Νομίζω ότι όλοι καταλάβατε πως η περιγραφή αφορά τη διαδρομή Διακοπτό - Καλάβρυτα με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο)