Η διαδρομή μέσα από τα βόρεια χωριά του Νέστου.
- 7432 reads
Η ιστορία μιας διαδρομής απο τον Βαγγέλη Φέρελη.
Προορισμός ακόμη άγνωστος. Για Χαλκιδική λέγαμε στην αρχή, για Κερκίνη μετά και τελικά καταλήξαμε να οδεύουμε ανατολικά προς Ξάνθη. Οπότε και βγήκε το πλάνο. Καφέ πάνω από την Ζαρκαδιά, μια στάση στον Πλάτανο στον Κεχρόκαμπο, Φράγμα Θησαυρού, φαγητό στο Παρανέστι και επιστροφή από Νικηφόρο Δράμας.
Να σημειώσω ότι η μέρα ήταν τέλεια. Πηγαίνοντας για Ζαρκαδιά σταματήσαμε ακριβώς πάνω από το χωριό δίπλα σε ένα εκκλησάκι. Η θέα μαγευτική. Εκεί άνοιξα το «σακίδιο εκδρομής» και έβγαλα τα απαραίτητα.Τα απαραίτητα ήταν: 2 πλαστικά ποτηράκια, 1 κουταλάκι, 1 μπρίκι, 1 γκαζάκι, ελληνικός καφές και νερό. Οπότε όπως καταλαβαίνεται, έτσι ήπιαμε και τον δεύτερο καφέ. Αφού καθήσαμε λίγη ώρα, ξεκινήσαμε προς Κεχρόκαμπο. Η διαδρομή φανταστική. Ο δρόμος λίγο στενός, αλλά καλός. Πολύ λίγη κίνηση στον δρόμο.
Φτάσαμε Κεχρόκαμπο. Είχα να πάω περίπου ενάμιση χρόνο στην πλατεία του χωριού. Ενώ παλιά περνούσε δρόμος μέσα από την πλατεία, την διαμορφώσανε κατάλληλα και είναι πλέον μία πολύ όμορφη και παραδοσιακή πλατεία με τον Μεγάλο Πλάτανο στο κέντρο, την βρύση με «φρέσκο» νερό να κυλάει και τα μαγαζιά γύρω από αυτήν. Καθήσαμε σε ένα παραδοσιακό καφενείο και φυσικά ζητήσαμε να πιούμε από έναν ελληνικό. Λίγος κόσμος στο καφενείο μέσα και άλλα δύο νέα παιδιά με τον φραπέ και το τοστ έξω, μαζί μας. Τα λόγια είναι περιττά για τέτοιου είδους εκδρομές, περιπλανήσεις. Συζήτηση για διάφορα θέματα και απόλαυση της εξοχής.
Συνεχίζουμε προς Παρανέστι. Περάσαμε πάνω από τον ποταμό Νέστο, μέσα από την γραφική Σταυρούπολη, μετά τον Δαφνώνα έως την Σταυρούπολη. Φτάνοντας στην Σταυρούπολη και βλέπουμε μια πινακίδα που μας οδηγούσε στο Παρθένο Δάσος. Αποφασίσαμε να πάμε καμιά δεκαριά χιλιόμετρα και όπου μας βγάλει. Τελικά δεν μας έβγαλε πουθενά και γυρίσαμε προς τα πίσω, αλλά έστω και έτσι, το τοπίο παρέμενε μαγευτικό. Γυρίσαμε Παρανέστι. Ήταν ακόμη όμως λίγο νωρίς. Οπότε είπαμε να συνεχίσουμε για το Φράγμα του Θησαυρού. Πηγαίναμε και πηγαίναμε και πηγαίναμε σε έναν δρόμο τον οποίο συναντήσαμε 2 αυτοκίνητα μόνο και αυτά της ΔΕΗ. Καθώς προχωρούσαμε φτάσαμε σε μια πινακίδα η οποία έγραφε, «Ιδιωτικός δρόμος, εισέρχεστε με δική σας ευθύνη».
Εννοείται ότι συνεχίσαμε με δική μας ευθύνη. Φτάσαμε στον πρώτο «μικρό» σταθμό του Φράγματος και κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε το τοπίο. Συνεχίσαμε. Ένα μικρό τούνελ στη μέση του πουθενά με έναν φωτεινό σηματοδότη αναμένο πράσινο μόνο και χωρίς να φαίνεται η έξοδος, μία μεγάλη γέφυρα πάνω από τον ποταμό στην συνέχεια. Ο δρόμος καθαρός αλλά πολλές πέτρες αριστερά και δεξιά από κατολισθήσεις. Φτάσαμε επιτέλους στο Φράγμα του Θησαυρού και στον σταθμό της ΔΕΗ. Εκεί σταματήσαμε και ρωτήσαμε έναν υπάλληλο που κατέβηκε από τα γραφεία, πολύ φιλικός και εξυπηρετικός, μας ενημέρωσε για το φράγμα και για την περιοχή όπου με κατάλληλο όχημα μπορείς να συνεχίσεις στο χωμάτινο δρόμο με κατεύθυνση το Σιδηρόνερο, σε απόσταση 22χλμ και να κατευθυνθείς σε διαφορετικό περιβάλλον και προορισμό για το Δάσος της Ελατιάς που αποτελεί ένα διαφορετικό οδοιπορικό. Ανεβήκαμε πάνω στο φράγμα και πολλά λεπτά ηρεμίας και περισυλλογής ακολούθησαν. Χωρίς πολλά λόγια φύγαμε και επιστρέψαμε προς το Παρανέστι το οποίο είναι γνωστό για το εξαίρετο φαγητό του.
Λόγω της εποχής η διαδρομή ήταν μοναδική όσον αφορά την χλωρίδα της περιοχής. Ανθισμένα δέντρα και πράσινο παντού. Ο μπλε ουρανός μαζί με κάτι μικρά άσπρα σύννεφα συμπλήρωνε το κάδρο μας.
Φεύγοντας κατευθυνθήκαμε προς τον Νικηφόρο Δράμας, από εκεί Δοξάτο και μετά Καβάλα.
leave a comment