Βολτάροντας στα πιο ωραία της περιοχής του Αγκίστρου

Μπήκαμε στο θρυλικό Jimny και ξεκινήσαμε το μινι road trip μας χωρίς ιδέες και οδηγίες από κανένα, γιατί πάντα προτιμούμε να ρωτάμε τους ντόπιους και να μας στέλνουν εκεί που ξέρουν αυτοί καλύτερα.

Στο Σιδηρόκαστρο.

Φύγαμε λοιπόν από το Άγκιστρο και μετά από κάποια χιλιόμετρα βρεθήκαμε στο Σιδηρόκαστρο ένα πραγματικά περίεργο μέρος το οποίο σαν να γνώρισε άνθιση τις δεκαετίας 80-90 και μετά έχασε την ενέργειά του. Άκαιρες πολυκατοικίες, “cult” για να μην πούμε τίποτα χειρότερο κατασκευές μέσα σε παραπόταμους του Στρυμώνα, αρχιτεκτονική χωρίς συνοχή και νόημα. 3 το μεσημέρι ψάξαμε ένα καφέ για να ξαποστάσουμε και βρήκαμε μόνο ένα ανοιχτό, το Αλχημείον. Ρωτήσαμε τη σερβιτόρα και μας είπε να επισκεφθούμε το Βυζαντινό Κάστρο και τους Καταρράκτες των Ζεστών Νερών, οπότε συνεχίσαμε την διαδρομή μας.

Το Βυζαντινό Κάστρο του Σιδηροκάστρου.

Το Βυζαντινό κάστρο φαίνεται εντυπωσιακό, σε ύψωμα 155 μέτρων δεσπόζει πάνω από την πόλη του Σιδηροκάστρου. Για πρώτη φορά χτίστηκε κάστρο εκεί επί Ιουστινιανού το 527 μ.Χ. Η οχύρωσή του ενισχύθηκε από τον Βασίλειο Β’ τον Βουλγαροκτόνο τον 11ο αιώνα και ολοκληρώθηκε από τον Ανδρόνικο Γ' τον Παλαιολόγο (1326-1341). Από την πανοραμική θέση του κάστρου, χαζέψαμε όλη την πόλη και ένα μεγάλο μέρος του Σερραϊκού κάμπου, με τον ποταμό Στρυμόνα και τη λίμνη της Κερκίνης. Μας άρεσε πολύ!

Οι Καταρράκτες των Ζεστών Νερών.

Μετά το Βυζαντινό κάστρο πήραμε την επαρχιακή οδό Σιδηροκάστρου – Αχλαδοχωρίου, αφού είχαμε αποφασίσει ότι θα γυρίσουμε στο Άγκιστρο από το δύσκολο δρόμο, έχοντες Jimny με 4χ4. Πάνω στο δρόμο μας βρήκαμε μια ταμπέλα για τους Καταρράκτες των Ζεστών Νερών, αφήσαμε το αμάξι και κατεβήκαμε με τα πόδια προς το κελαρυστό νερό που ακουγόταν παρακάτω. Να τος ο καταρράκτης, ψηλός και ωραίος, έπεφτε μέσα σε μια στρόγγυλη βάθρα. Το νερό του λένε ότι είναι ζεστό, αλλά δεν μπορέσαμε να το πιάσουμε και ακριβώς από πίσω έχει μια σπηλιά η οποία είναι υπόγειο ποτάμι μήκους 130μ με σταλακτίτες και πολλές νυχτερίδες. Το εντυπωσιακό ήταν ότι τα νερά του καταρράκτη ενώνονταν με τα νερά του ποταμού Κρουσοβίτη, τα οποία έρχονταν από την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση και εξαφανίζονταν μέσα στη βάθρα του καταρράκτη. Πολύ εντυπωσιακό και σίγουρα θα ήθελα να ρίξω μια βουτιά εκεί το καλοκαίρι!

Στη συνέχεια Αχλαδοχώρι & Καπνόφυτο

Δυο όμορφα χωριά στα οποία κάναμε μια βολτίτσα για να χαζέψουμε αλλά να βρούμε και κάτι να φάμε, αλλά από ότι παρατηρήσαμε οι ταβερνούλες λειτουργούν μετά τις 7 το απόγευμα, οπότε φύγαμε νηστικοί. Αξίζει να περιηγηθείτε στα χωριά, έτσι για την βόλτα

Μια ώρα πριν νυχτώσει.

Το αποτολμήσαμε και πήραμε το δρόμο τον δύσκολο, τον κροκαλωτό, το χωμάτινο και φύγαμε από Αχλαδοχώρι για Άγκιστρο. Είχαμε 1 ώρα μπροστά μας για να φτάσουμε πριν νυχτώσει και προειδοποιήσεις από τους ντόπιους ότι είχε βρέξει και ο δρόμος ίσως δεν ήταν καλός. Τελικά ο δρόμος ήταν μια χαρά για 4χ4 μέχρι τις Τρεις Βρύσες ένα εγκαταλειμμένο χώρο στρατωνισμού, στο οποίο υπάρχει ακόμα το αρχοντικό του Παπαδόπουλου (ναι του δικτάτορα) και μετά ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε. Η κατηφόρα προς το Άγκιστρο ήταν κομματάκι επικίνδυνη και ήθελε επιδέξιο οδηγό και τετρακίνηση. Πως δεν έπαθα καμία κρίση πανικού ακόμα αναρωτιέμαι.