Ο Άσπρος Ποταμός, ένας ξενώνας της φύσης.

Ενώ οδηγούσαμε στους φιδωτούς δρόμους της Κρήτης, με προορισμό το Μακρύγιαλο, κοντά στην Ιεράπετρα, πήραμε τηλέφωνο τη Μυρτώ από τον Άσπρο Ποταμό για να την ενημερώσουμε για την ώρα άφιξής μας. Όταν μας είπε να φροντίσουμε να φτάσουμε πριν σκοτεινιάσει, συνειδητοποιήσαμε ότι όλα όσα διαβάσαμε στο site ήταν μάλλον αλήθεια: Ο ξενώνας λειτουργεί μόνο με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μέσα στα δωμάτια υπάρχει φως από φωτοβολταϊκά μόνο στο μπάνιο, λάμπες για διάβασμα πάνω από τα κρεβάτια και κατά τα άλλα...ωραιότατες λάμπες με παραφινέλαιο! Κινητά και λοιπές συσκευές φορτίζεις στη ρεσεψιόν. Η διαμονή στον Άσπρο Ποταμό είναι σαν ταξίδι πίσω στο χρόνο.  Με συντροφιά τους άλλους ένοικους που, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας και ξένοι, ήρθαν κι αυτοί εδώ αναζητώντας γαλήνη και ηρεμία και τις...άπειρες γάτες, που βολτάρουν στο χώρο ή λιάζονται ανενόχλητες. Μακριά από τη ζωή στις μεγάλες πόλεις, μέσα στη φύση και την ηρεμία, με θέα το φαράγγι των Πεύκων.

Ενδιαφέρουσα και συγκινητική η ιστορία του ξενώνα, την οποία μάθαμε από ένα χειροποίητο λεύκωμα που μας έδειξε η Μichaela στη ρεσεψιόν: Τα σπιτάκια που απαρτίζουν τον ξενώνα, ηλικίας 300 περίπου ετών, χρησίμευαν σαν μετόχια για να μένουν εκεί οι χωρικοί που κατέβαιναν στην κοιλάδα για τη συγκομιδή των καρπών τους και έμεναν εκεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τα μετόχια που σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκαν, αγόρασε γύρω στο 1975 ένας Αθηναίος αρχιτέκτονας και τα ανακαίνισε μερικώς. Ο θάνατος δεν τον άφησε να ολοκληρώσει το έργο του κι έτσι αυτά αγοράστηκαν από την Αλέκα, μητέρα της σημερινής ιδιοκτήτριας μια δεκαετία περίπου αργότερα, που με πολλή προσωπική εργασία και μεράκι τους έδωσε πάνω κάτω τη μορφή που έχουν σήμερα και μετέδωσε την αγάπη της αυτή για το μέρος στην κόρη της Μυρτώ, σημερινή ιδιοκτήτρια!

Η αλήθεια είναι ότι ενώ αρχικά μπορεί να σου φανεί δύσκολο να προσαρμοστείς, τελικά σιγά-σιγά σου αρέσει αυτή η αλλαγή. Αρκεί βέβαια να ξέρεις που πηγαίνεις και τι περιμένεις από τον Άσπρο Ποταμό. Προσωπικά η ανάμνηση του παραδοσιακού πρωινού στα τραπεζάκια μπροστά απο τη ρεσεψιόν, με θέα τα δέντρα, τα λουλούδια και το φαράγγι, υπό τους ήχους της μουσικής που είχε να παίζει η Michaela, μου έχει μείνει αξέχαστη και θα με συντροφεύει όταν θέλω νοερά να δραπετεύσω!