Άγιος Αχίλλειος, ένα μικρό νησάκι στη λίμνη των Πρεσπών.

Δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσουν οι λίμνες. Μεγάλωσα σε πόλη παραλίμνια – το τοπίο λοιπόν είναι οικείο – αλλά και πάλι το στάσιμο των νερών της δεν το συνήθισα ποτέ.

Στις Πρέσπες όμως ανακάλυψα ένα μικρό παράδεισο. Ο Άγιος Αχίλλειος, ένα μικροσκοπικό νησάκι μέσα στη Μικρή Πρέσπα, συνδέεται με την ξηρά με μια πλωτή πεζογέφυρα μήκους περίπου μισό χιλιόμετρο. Περπατάς ανάμεσα σε καλάμια ψηλά, κι αν είσαι τυχερός θα δεις πελεκάνους και πουλιά να προσγειώνονται στο νερό δίπλα σου.

Οι ντόπιοι μας είπαν πως το χειμώνα είναι πολλές φορές που η γέφυρα δεν χρειάζεται. Η λίμνη παγώνει κι έτσι φτάνεις στον Άγιο Αχίλλειο περπατώντας στην παγωμένη επιφάνειά της. Είμαι σίγουρη θα είναι μαγικά. Το νησί το στοιχειώνουν θρύλοι.

Στην Πρέσπα λένε ότι βυθίστηκε ο ελληνιστικός οικισμός Λύκα και όταν τα νερά είναι ήρεμα, οι κάτοικοι του νησιού βλέπουν τα ερείπια στο βυθό. Τα έντεκα σπίτια του νησιού παραμένουν ως έχει – αν χτιστεί άλλο λένε πως κάποιο θα γκρεμιστεί.

Φτάνοντας πάντως στο νησί, αυτό αυτόματα σε ρουφάει στους γαλήνιους ρυθμούς του. Ξαφνιάζεσαι για λίγο. Ελάχιστα πετρόχτιστα σπίτια και απέραντο πράσινο παντού.

Κάνεις εικόνα παιδιά να παίζουν ανενόχλητα, να κάνουν τούμπες και τσουλήθρες από τη μια πλευρά του νησιού στην άλλη. Ανακαλύπτεις όμορφες διαδρομές μέσα στο πράσινο καθώς οδηγείσαι από τη μια εκκλησία του νησιού στην άλλη (5 στον αριθμό και όλες σχεδόν διαφορετικών περιόδων).

Με συγκίνησε το μικρό κοιμητήριο του χωριού δίπλα στον Άγιο Γεώργιο που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, ενώ ξεχώρισα τη Βασιλική του Αγίου Αχιλλείου, αρχοντική και μισοτελειωμένη να θυμίζει το όνειρο του Βούλγαρου τσάρου Σαμουήλ να κάνει την Πρέσπα το κέντρο μιας νέας αυτοκρατορίας.

Στον μοναδικό ξενώνα του νησιού λειτουργεί και καφέ με απεριόριστη θέα στη λίμνη. Ησυχία, ένα ζεστό ρόφημα και άδειασμα από σκέψεις. Πολύ νωρίς για τόση απομόνωση μου είπαν όλοι.

Εγώ πάλι λέω να μετακομίσω αύριο.