Η Παλιά Πόλη της Θεσσαλονίκης σαν σκηνικό ταινιάς του 60'

Θεσσαλονίκη είσαι μια στον κόσμο δεν είναι άλλη...

Πολλές φορές σκέφτηκα να φύγω ν' αναζητήσω την τύχη μου σε κάποια μεγάλη πρωτεύουσα του κόσμου, αλλά αυτή η πόλη δεν μ'αφήνει, πάντα την τελευταία στιγμή κάνει κάτι αναπάντεχο, κάτι μαγικό και αδειάζω τη βαλίτσα.

Όσο κλασσικό και αν ακούγεται δεν αλλάζω με τίποτα εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές κρεμασμένοι, με μια μπύρα στο χέρι, από τα κάστρα να φιλοσοφούμε και να ερωτευόμαστε αγναντεύοντας τα φώτα της πόλης.

Η παλιά πόλη είναι πάντα μια έκπληξη, όσες φορές και αν την περπατήσεις θα χαθείς στα σοκάκια της, θα ανακαλύψεις κάποιο καινούριο υπέροχο μαγαζάκι με είδη λαϊκής τέχνης και θα πιεις τον καλύτερο ελληνικό καφέ σε κάποια από τις ταράτσες-καφέ με θέα το ωραιότερο για μένα ηλιοβασίλεμα του κόσμου.

Ανηφορίζεις από τον Άγιο Δημήτριο και ξεπηδάει μπροστά σου σαν να είναι βγαλμένη από ταινία του '60, μονοκατοικίες με αυλές και ξύλινα κουφώματα, μυρωδιές από τα λουλούδια και από τις κουζίνες λες και αυτή η μεριά της πόλης δεν εξυχρονίστηκε ποτέ, παππούδες παίζουν τάβλι στις αυλές και οι γιαγιάδες σε κοιτάζουν μήπως και καταλάβουν “ποιανού παιδί είσαι”, πιτσιρίκια με μπάλες τρέχουν πάνω κάτω, μουσικές από τα καφενεδάκια και τις ταβέρνες...κανονική αναδρομή στο παρελθόν. Μόνο που και που κάποιο αυτοκίνητο περνάει και σε επαναφέρει στο σήμερα.

Μια βόλτα στην Παλιά Πόλη για μένα είναι σαν να κάνω format, φεύγουν όλα τα προβλήματα και οι έγνοιες, αδειάζει το μυαλό μου και ταξιδεύω...