Στην ένωση της πλατείας Ναβαρίνου με την οδό Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη

"Τσιμισκή με Γούναρη" ακούω τη φωνή του Σταύρου να με διορθώνει. Τσιμισκή με Ναυαρίνου, επιμένω.

Ένας εναλλακτικός πεζόδρομος που μεταλάσεται όσο πιο αργά γίνεται, διατηρώνοτας με σθένος τα στοιχεία και την ταυτότητα του, συναντάει στη γωνία του τον πιο εμπορικό δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Πάντα με γοήτευε αυτή η ένωση, αν και η αλήθεια είναι πως στην τρισδιάστατη πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιο εντυπωσιακό στοιχείο, είναι μια απλή "διασταύρωση", με τα μαγαζιά, τα ραντεβού της, τα όλα της.

Σάββατο πρωί.
Κρατάς σταθερό το βλέμμα προς τη θάλασσα και κατηφορίζεις. Αντιστέκεσαι στις μυρωδιές της γιγάντιας κρέπας που μοιάζει να σκεπάζει τον πεζόδρομο. Aγοράζεις το τελευταίο τεύχος της Λεύγας από το Κεντρί. Γύρω σου πολύχρωμα μαλλιά και μονόχρωμα ρούχα, μπαίνεις στον πειρασμό να χαζέψεις και πάλι τατουάζ (αφου δεν θα το κάνεις κοπελιά, λες στον εαυτό σου). Δυο ακτίνες ήλιου και τα πεζούλια είναι γεμάτα, χαμογελάς και περπατάς αργά, αργά για τα δεδομένα σου, μετράς τις προσπεράσεις και κοιτάς με ενδιαφέρον το hot dog των 40εκ.
Έφτασες στην επίμαχη ένωση και στρίβεις δεξιά. Εδώ δεν κάνεις προσπεράσεις, το κύμα κόσμου περπατάει σαν εσένα, κοντοστέκεται μόνο να δει βιτρίνες και εσύ ξεφυσάς για τη διακοπή και συνεχίζεις. Φιλενάδες αγκαζέ, ζευγαράκια με τον καφέ στο χέρι, οικογένειες και εφηβικές παρέες.

Έφτασες κιόλας στην Κούσκουρα. Λες από μέσα σου "κάποτε εδώ θα ήθελα να μένω".
Αλήθεια; Υπάρχει η θεωρία.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στη Θεσσαλονίκη;
Η παραλία και το Λιμάνι; Η Άνω Πόλη και τα κάστρα;

Θα σου απαντήσω στην πράξη.
Εκεί που 2 ίδιοι κόσμοι ενώνονται και εσύ ζεις στη Θεσσαλονίκη ακροβατώντας ανάμεσα τους.