Πυρετός με πιάνει σαν πιάνεις το τηγάνι, στην Ταβέρνα του κυρ Ηλία.

Μετά από ένα πρωινό γεμάτο με περιηγήσεις σε μέρη γνώριμα αλλά και τόσο άγνωστα, το μάτι και η καρδιά τράφηκε με φύση, ιστορία και μνημεία και η ενέργεια έπεσα στα τάρταρα. Κυκλοφορούμε στην περιοχή των Τεναγών των Φιλίππων όπου η Λίμνη Πρασσιάδα έχει πλέον αποξυρανθεί (πρώτα από τον ίδιο τον Φίλιππο και μετά από την Ελληνική Κυβέρνηση το 1930) και πλέον το νερό κυκλοφορεί σε μεγάλα και μικρά κανάλια, τροφοδοτεί με το πολύτιμο στοιχείο τις αγροτικές εκτάσεις, τα πουλιά και τα λουλούδια και συνυπάρχει χρόνια τώρα με τον Αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων.

Αν σκαρφαλώσεις τα σκαλιά του αρχαίου θεάτρου θα δεις τον εύφορο κάμπο να απλώνεται μπροστά σου και θα θαυμάσεις τα έργα της φύσης και του ανθρώπου. Θα θαυμάσεις όμως και γαστριμαργικές δημιουργίες πολύ κοντά σου, στο χωριό των Κρηνίδων (όπου τα κρήνα ανθούν), αν ανέβεις ψηλά προς το ύψωμα του χωριού, δίπλα στον πλάτανο και τα τρεχούμενα νερά. Εκεί βρίσκεται ένα μικρό διαμαντάκι, η Ταβέρνα του κυρ Ηλία.

Ταβέρνα του κυρ Ηλία σκέφτομαι καθώς ανεβαίνουμε προς το ύψωμα και φαντάζομαι ένα παραδοσιακό ταβερνάκι χωριού, με απλά τραπεζάκι και συνηθισμένες αλλά γνήσιες γεύσεις. Παρκάρουμε κάτω από το πλάτανο και βλέπω την μικρή πλατείτσα. Εδώ σίγουρα το καλοκαίρι θα είναι παράδεισος. Από τη μια τα νερά να τρέχουν, ο πλάτανος, η πλακόστρωτη πλατείτσα και κόσμος να συντρώγει, να τραγουδά και να γελά. Έτσι το φαντάστηκα.

Χειμώνας γαρ, είμαστε μόνο για τα εσωτερικά δωμάτια της ταβερνούλας. Μια ξύλινη πόρτα ανήγει και σκύβω για να μπω και τι να δω! Ένα μικρό αριστούργημα αποκαλύπτεται μπροστά μου. Τα τραπέζια αντίκες, ξύλινα με μεγάλα ποδάρια, πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους από άλλη εποχή, ένα vintage πιάνο και το κάθισμά του, αραχνούφαντα κουρτινάκια και ένα τζάκι πέτρινο να καίει ακατάπαυστα την ύλη. Αναφώνησα από την χαρά της ανακάλυψης.

Βέβαια από ότι μου είπαν το ταβερνάκι είναι στέκι πολλών ετών για τους γνώστες της περιοχής και φιλοξενεί πάντα τους καλλιτέχνες και ηθοποιούς που ανεβάζουν παραστάσεις αρχαίου δράματος ή κωμωδίας στο Θέατρο των Φιλίππων που είναι 5 λεπτά μακριά. Αργά το ανακάλυψες Αθηνούλα σκέφτομαι, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Η Βαρβάρα και ο Σάββας είναι οι συντελεστές του προκείμενου γαστριμαργικού μας πυρετού. Τα κατσαρόλια γεμίζουν, η θράκα καίει και η σαλάτες κόβονται με τέχνη. Μπροστά στα πεινασμένα μάτια μας φτάνουν πιάτα που κάποιος θα χαρακτήριζε γκουρμέ. Τα πηρούνια χτυπούν, τα πιάτα αδειάζουν και ξαναγεμίζουν και το κρασί γαργαλάει τους ουρανίσκους μας. Στο τέλος το γλυκό, χαλβάς με βουβαλίσιο βούτυρο προκαλεί λυποθυμικά επεισόδια…

Το όνειρο αυτό καλά κρατεί μέχρι και τώρα που το περιγράφω, ζωντανό εμφανίζεται μπροστά μου και προσπαθεί να σας καλέσει σε ένα χορό γεύσεων. Στην Ταβέρνα του κυρ Ηλία λοιπόν. Να μην το χάσετε!