Περιπλανήσεις στην Ναύπακτο σαν Δον Κιχώτης.

Κυριακάτικο ηλιόλουστο πρωινό και ξεκινάω σαν άλλος Δον Κιχώτης το ταξίδι και τις περιπέτειες.

Σκοπός μου να συναντήσω τον δημιουργό μου, τον Μιγκέλ Θερβάντες. Φαντάζεστε ότι φεύγω για Ισπανία… Κι όμως εγώ θα πάω στη Ναύπακτο! Εκεί στην είσοδο του λιμανιού, το οποίο αποτελεί τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης της πόλης, στέκει το άγαλμα του Θερβάντες. Εύφημος μνεία των ντόπιων για τη συμμετοχή του στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, τον Οκτώβριο του 1571, εναντίον του Οθωμανικού στόλου. Το λιμάνι σήμερα αποτελεί την καρδιά της πόλης, όπου μπορώ να απολαύσω καφεδάκι και φαγητό αλλά και να διασκεδάσω μέχρι αργά το βράδυ.

Ανηφορίζοντας από το λιμάνι προς την παλιά πόλη εντυπωσιάζομαι από τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια και τα μικρά περιποιημένα σπίτια με τους όμορφους κήπους. Στο πιο ψηλό σημείο της περιπλάνησης μου, φθάνω στο Ρολόι και θαυμάζω την πανοραμική θέα της πόλης και του λιμανιού. Περνώντας ένα ένα τα διαζώματα του κάστρου, φθάνω στο εσωτερικό κάστρο.

Είναι ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα που έχω επισκεφθεί. Παρατηρητήριο για όλη την περιοχή: τον Πατραϊκό και τον Κορινθιακό κόλπο, την Πάτρα, το Ιόνιο. Και βέβαια το βλέμμα μου στέκει στη μοναδική γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου, που από εκεί πάνω τη βλέπω σε όλο το μέγεθός της.

Ο συνδυασμός της θέας των τεράστιων ογκόλιθων του κάστρου με τους εξίσου εντυπωσιακούς πυλώνες της γέφυρας με κάνουν να αισθανθώ περήφανη για τα ανθρώπινα επιτεύγματα αλλά και προβληματισμένη…

Κατηφορίζω, λίγο πιο κάτω από την είσοδο του κάστρου και σταματώ στο πανέμορφο καφέ, χτισμένο σε επίπεδα, με πολύ όμορφο εξωτερικό χώρο.

Κάθομαι σε ένα τραπεζάκι έξω στο γκαζόν, παίρνω καφεδάκι, νιώθω τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο να με καίει ευχάριστα, θαυμάζω τη μοναδική θέα, ξεχνάω κάθε προβληματισμό και ευχαριστώ την τύχη που με έφερε να ζήσω σε έναν τόσο όμορφο τόπο.