Η Αγιάσος και το Καρναβάλι της.

Δεν μιλάμε για καρναβάλι, μιλάμε για καρναβαλο-σατυρικο-θεατρική υπερπαραγωγή, εμπλουτισμένη με μπόλικη τρέλα απο τους κατοίκους του νησιού και δει της Αγιάσο.

Δεν ξέρετε την Αγιάσο; Η Αγιάσος λοιπόν είναι ένα φοβερό πολύχρωμο ορεινό χωριό της Λέσβου, σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του Ολύμπου (του δικού τους βουνού). Οι Λεσβιοι είναι οι αγαπημένοι μου. Ζουν σε άλλο παραμύθι και έτσι είναι και το καρναβάλι που διοργανώνουν.

Το καρναβάλι διοργανώνονταν απο το Αναγνωστήριο απο την εποχή της τουρκοκρατίας. Και ακόμα και τώρα διατηρείται ζωντανό και ετοιμάζεται για τις 16 Μαρτίου, όπου και θα παρουσιάσει το εξής πρόγραμμα:

«Η Λίστα Λαγκαδ…», «Η βίλα Αμαλία», το σατιρικο σκετς «Να μπαμπάς» που καυτηριάζει με χιούμορ τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πολυτεκνική οικογένεια και φυσικά δεν παραλείπεται να σατιριστεί το τουρκικό σήριαλ που θα έχει τίτλο « Ψουλειμάν ο μεγαλοπρεπής» του οποίου οι συντελεστές υπόσχονται ένα φινάλε απρόβλεπτο.

Τέλειο;;;;;;;;;;

Θέλω να ξαναπάω!!

Κατα τα άλλα το καρναβάλι ακολουθεί τον κλασσικό διονυσιακό του δρόμο, με πολύ ποτό, φαγητό, βωμολοχίες, ποιηματάκια πρόστυχα, φαλλούς, εκκεντρικά ντυσίματα και πολύ πολύ Αγιασώτικη διασκέδαση! Γλέντια διοργανώνονται κατα μήκος όλου του χωριού, το οποίο δεν πρέπει να παραλείψω είναι πανέμορφο, με πλακοστρωτα στενά δρομάκια και πολύχρωμα σπιτάκια, με ιδιάζουσα αρχιτεκτονική επιρεασμένη απο όλους τους κατακτητές του νησιού.

Λίγη ιστορία:

Οι μεταμφιεσμένοι «καρνάβαλοι», «μουτζουρωμένοι» (σύμφωνα με το παλλεσβιακό αποκριάτικο έθιμο που επιτάσσει την επίθεση μαύρου σταυρού, ή έστω χρίσματος από το «φούμο» της σόμπας, στο μέτωπο, ή στις παρειές του γλεντιστή), «συνέχιζον τας οργιώδεις διασκεδάσεις ψάλλοντες και την ημέραν τα άσεμνα ποιήματα», όπως το «Πως το τρίβουν το πιπέρι», κ. ά.  Παράλληλα τραγουδούσαν και ορισμένα «αφηγηματικά» αποκριάτικα τραγούδια, που είναι παλλεσβιακά γνωστά, όπως η «Μηλίτσα». Ορισμένα απ’ αυτά, όπως το τραγούδι «του Διάκου», ή η «Σούσα», προσέλαβαν σταδιακά (και) αλυτρωτική διάσταση κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, αφού την επιτέλεσή τους ανελάμβαναν φουστανελλοφόροι με περικεφαλαίες, που κρατούσαν και επεδείκνυαν γυμνά σπαθιά, ή άλλα «άρματα».