Η ιστορία ενός western στη Θάσο (Μαριές, Κάστρο, Λιμενάρια)
- 9394 reads
Η ιστορία μιας διαδρομής απο τον Βαγγέλη Φέρελη.
Φέτος αποφασίσαμε με έναν φίλο μου να πάμε βόλτα προς τα βουνά χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Ξεκινήσαμε πρωί πρωί με προορισμό το χωριό Θεολόγος. Ξεκινήσαμε απο τη Σκάλα Μαριών και φτάσαμε σε μία διασταύρωση που έλεγε αριστερά Μαριές – τεχνητή λίμνη, δεξιά λιμενάρια από όπου και ήταν ο αρχικός μας προορισμός. Βλέποντας την πινακίδα «τεχνητή λίμνη» σκεφτήκαμε ότι κάτι ενδιαφέρον θα έχει και πήραμε εκείνη την κατεύθυνση. Η διαδρομή ήταν γεμάτη με απέραντους ελαιώνες και μελίσσια. Φτάνοντας στο χωρίο Μαριές, το διασχίζουμε και συνεχίζουμε σε χωματόδρομο να ανεβαίνουμε προς την τεχνητή λίμνη. Το μαγευτικό τοπίο μας οδηγεί σε μια ωραία μικρή λίμνη με πυκνή βλάστηση που θύμιζε εξωτικό resort και έναν μικρό καταρράκτη…μια οικογένεια να κάνει μπάνιο και να παίζει στην όχθη.
Στην συνέχεια της διαδρομής μας συναντήσαμε μια «κυρία» που πουλούσε μέλι και άλλα τοπικά προϊόντα, η οποία μας έδωσε πολύτιμες οδηγίες για την ανάβαση μας προς το υψάριο. Ακολουθώντας τις οδηγίες και φτάσαμε σε ένα μαγευτικό τοπίο αρκετά ψηλά, όπου θα έπρεπε να συνεχίσουμε τον δρόμο προς τα αριστερά για το υψάριο, αλλά κάτι μας κέντρισε το ενδιαφέρον από από την άλλη μεριά του δρόμου. Είχε μία μεγάλη πέτρα στην οποία επάνω έγραφε «OLD TAVERN – KASTRO». Μέχρι αυτό το σημείο ο χωματόδρομος ήταν σχετικά εύκολος για οποιαδήποτε αυτοκίνητο. Από την στιγμή που πήραμε τον δρόμο για το κάστρο τα πράγματα αγρίεψαν. Περάσαμε από όλον των ειδών την χλωρίδα, μικρούς θάμνους, τσαλιά που θύμιζαν παλιά ταινία Western, πυκνή βλάστηση τύπου Αμαζόνιου, πεύκα κλασικά ελληνικά, και άλλα είδη που δεν γνωρίζαμε. Φτάσαμε στο Κάστρο. Μία μικρή ανακούφιση μιας και κάναμε αρκετή ώρα χωρίς να βλέπουμε πολιτισμό, παρά μόνο κατσίκια, γίδια και μελίσσια. Ένας πολύ ωραίος μικρός οικισμός στην άκρη του βουνού με καλοδιατηρημένα σπίτια και ένα τοπίο μαγευτικό. Η θέα μας αποζημίωσε για την δύσκολη διαδρομή. Φτάνοντας στην άκρη όπου υπήρχε και ένα μικρό εκκλησάκι συναντήσαμε τον Κώστα και την Ελένη, να τρώνε. Πηγαίνοντας στην άκρη του χωριού όπου ήταν χτισμένη μια εκκλησία πετρόχτιστη απλή, λιτή και δυστυχώς κλειδωμένη. Στον ίδιο χώρο είχε ακόμα ένα πετρόχτιστο κτίσμα όπου κοιτώντας μέσα αντικρίσαμε το παρακάτω.
Πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή, δρόμο ο οποίος υπήρχε στον χάρτη, υπήρχε και στο GPS αλλά μόνο δρόμος δεν ήταν. Χρειάστηκε 5-6 φορές να κατεβούμε από το όχημά μας για να αδείασουμε τον δρόμο από πέτρες ώστε να μπορέσουμε να περάσουμε. Χρειάστηκε σε 2-3 σημεία το αμάξι να παίρνει κλίση κοντά 45 μοιρών ώστε να περάσουμε τις τεράστιες νεροφαγιές. Κάναμε περίπου 15 χλμ σε 2 ώρες φτάνοντας σε μία διασταύρωση στην μέση του πουθενά για να ανακαλύψουμε ότι πήραμε τον παλιό δρόμο για τον κάστρο και ότι τελικά υπήρχε και νέος σχετικά πιο εύκολος. Καθώς αντικρίσαμε την άσφαλτο, ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι όπως οι ναυτικοί που αντικρίζουν στεριά μετά από πολλούς μήνες στην θάλασσα. Καταλήξαμε στα λιμενάρια όπου και ρίξαμε μια βουτιά στην παραλία των μεταλλίων κάτω από το παλατάκι.
Photography by Vagelis Ferelis.
leave a comment