Στο Σαρακίνικο της Μήλου, με Πανσέληνο ή Βοριά.

Το Σαρακίνικο το επισκέφθηκα γιατί μιλούσαν για αυτό και οι πέτρες. Έλεγαν για ένα φαινόμενο μοναδικό της φύσης, για ένα μνημείο που το γέννησε το ηφαίστειο και το πλάθει σαν γλυπτό αέναα η θάλασσα και ο αέρας.

Έτσι και εγώ σαν γνήσιος ταξιδιώτης ξεκίνησα για αυτό το ταξίδι, να πάω σε άλλο τόπο αλλόκοτο και σεληνιακό και αυτό που αντίκρισα ένα θαύμα!

Λευκές πλάκες, μαλακές και εύπλαστε απλώθηκαν μπροστά στα μάτια μου και απέναντι το πέλαγος βαθύ και η θάλασσα άλλοτε φιλική και άλλοτε αδυσώπητη.

Τρεις φορές πήγα και ξαναπήγα, την πρώτη με νοτιά και θάλασσα ήρεμη. Περιηγήθηκα στις πλαγιές των λευκών πλακών, ανέβηκα στα πιο ψηλά βράχια και βούτηξα στη θάλασσα από την μικρή του παραλία, αλλά και από πίσω από τα φοβερά του βράχια. Το αίσθημα ανείπωτο.

Αλλά πήγα και βράδυ, γιατί μου είπαν οι ντόπιοι φίλοι μου ότι το Σαρακίνικο είναι μαγευτικό όταν το φεγγάρι είναι ολόγιομο, όταν η Πανσέληνος αρχίζει και σκαρφαλώνει πάνω από τα λευκά βράχια. Καθίσαμε παρέα, με μπύρες και παίξαμε ¨μπαμ¨, για όσους το ξέρουν και αφού αδειάσαμε το καραφάκι με το τσίπουρο, το είδαμε. Από τα δεξιά μας, μια πύρινη σφαίρα ξεπρόβαλε. Και όσο ανέβαινε τόσο οι λευκές πλάκες ακτινοβολούσαν το φως του φεγγαριού και σαν να άναψε κάποιος χιλιάδες φώτα, το θαύμα συντελέστηκε.

Πήγα όμως και μια τελευταία φορά, όταν φυσούσε ο βοριάς, τότε που δεν ενδείκνυται να πας γιατί ο αέρας λυσσομανά και η θάλασσα επιτελεί ύψιστη γλυπτική. Τότε με ανοιχτό το στόμα καθίσαμε άκρη στη πλάκα του Σαρακίνικου και η θάλασσα χτυπούσε το βράχο και ανέβαινε από πάνω μας. Και εμείς απλά παραμείναμε εκεί ακίνητοι θαυμάζοντας την άγρια φύση.