Η Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, δεν μπορει να ξεχάσει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακουστά τη Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών. 

Αν και η ιστορία του νησιού ξεκινά ήδη από τα προϊστορικά χρόνια και συνεχίζει στην αρχαιότητα, τα βυζαντινά χρόνια, την Ενετοκρατία και την Τουρκοκρατία, η Σπιναλόγκα είναι κυρίως γνωστή σαν τόπος μαρτυρικός, τόπος εξορίας για χιλιάδες λεπρούς που πρωτοήρθαν εδώ το 1904 και κατοίκησαν στα προϋπάρχοντα κτίρια του οικισμού και σε σύγχρονα κτίρια που κατασκευάστηκαν κατά τη δεκαετία του 1930.

Οι περιορισμοί και οι αντικειμενικές δυσκολίες της πονεμένης καθημερινότητάς τους δεν αποδυνάμωσαν την επιθυμία τους για ζωή. Οργάνωσαν το χώρο, ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια της γης, αγάπησαν παντρεύτηκαν, γέννησαν παιδιά, κάτι που φαίνεται από τον πολύ καλά οργανωμένο οικισμό τους, τα ερείπια του οποίου επισκέπτονται το καλοκαίρι χιλιάδες τουρίστες με καραβάκια που ξεκινούν από τον Άγιο Νικόλαο, την Ελούντα ή την Πλάκα, ενώ γίνονται προσπάθειες για να ενταχθεί το νησί στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Το νησί λουσμένο στο φως του καλοκαιρινού ήλιου δεν μαρτυρά σε τίποτα την πολυτάραχη ιστορία του και τον ανθρώπινο πόνο που έζησαν εδώ οι λεπροί που κατέφθαναν μέχρι το 1957.

Οδηγώντας ως την Πλάκα, από όπου πήραμε εμείς το καραβάκι, είχαμε μια υπέροχη θέα προς το νησί, που κατά πολλούς πήρε το όνομά του λόγω του σχήματος, που θυμίζει μακρύ αγκάθι (σπίνα=αγκάθι, λόνγκα=μακρύ). Όταν φτάσαμε στην Σπιναλόγκα, σκαρφαλώσαμε στο πιο ψηλό σημείο και αγναντεύαμε το γραφικό ψαροχώρι της Πλάκας απέναντι.

Αλήθεια, πόσο διαφορετικές σκέψεις και συναισθήματα είχαμε εμείς εκείνη την όμορφη ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα, χαζεύοντας τη θάλασσα και τη στεριά, από αυτούς τους ανθρώπους που με πόνο αγνάντευαν, ξέροντας πως ίσως δεν περνούσαν ποτέ ξανά απέναντι και η θάλασσα που εμείς βλέπαμε γαλήνια, όμορφη και ήρεμη, ήταν για αυτούς ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, ένα "σύνορο" ανάμεσα σε αυτούς και την παλιά ζωή τους...