Το γεφύρι της Άρτας και η θυσία της γυναίκας.

Βαδίζεις οδηγώντας στη πολυσύχναστη εθνική οδό Άρτας Ιωαννίνων, πίσω από ουρές αυτοκινήτων όταν νιώθεις την ανάγκη να γυρίσεις το βλέμμα σου δεξιά πριν προλάβεις να ακούσεις την ροή νερού που κυλάει κελαρυστά κάπου γυρω σου. Και πριν το συνειδητοποιήσεις, βλέπεις ενα πέτρινο γεφύρι που σε μαγεύει με τις καμπύλες του. Νιώθεις την ανάγκη να το περπατήσεις και σύντομα παρακάμπτοντας την πορεία σου στρίβεις στο πρώτο δρόμο δεξιά για να βρεθείς σε ενα πέτρινο δρομάκι και ,ξαφνικά, χρόνια, ίσως και αιώνες, πίσω στο χρόνο.

Το γεφύρι της Άρτας βρίσκεται δίπλα σου, και στο μυαλό σου αναβιώνουν οι λέξεις απο το παραδοσιακό ποίημα της γυναίκας του πρωτομάστορα που θυσιάστηκε στα θεμέλια του. Αρχίζεις να το περπατάς , πάνω στο ανηφορικό λιθόστρωτο στην αρχή, μέχρι να φτάσεις στην κορυφή της κεντρικής του καμάρες, και κατηφορικό ύστερα.

Νομίζεις οτι ακούς τις φωνές των μαστόρων που χαρούμενοι ολοκληρώνουν τις εργασίες της κατασκευής του ύστερα απο την μεγάλη θυσία. Κατηφορίζεις στην άλλη πλευρά, ακούγοντας μόνο το νερό του ποταμού που τρέχει από κάτω, και τον ήχο που μπορεί να κάνουν τα τακούνια σου στις ιστορικές πέτρες του.

Φτάνεις στην άλλη πλευρά του και παραγγέλνεις έναν ελληνικό υπέροχο καφε στο καφέ "ο πρωτομάστορας" που βρίσκεται στην άκρη του. Κάθεσαι στις καρέκλες και αντικρίζεις το γεφύρι δίπλα σου, που μυστικά σου μιλάει μαζί με το θρόισμα των πλατανιών που στις όχθες του έχουν ριζώσει.

Και ελπίζεις οτι απλά η γυναίκα του πρωτομάστορα θα σε έχει συγχωρήσει και σένα μαζί με τον άνδρα της που την θυσιάζει για να ζήσεις εσύ σήμερα σε αυτήν την μαγική εικόνα. Πριν συνεχίζεις το δρόμο σου....και την πορεία της ζωης σου...