Ιθάκη, ο αιώνιος προορισμός

Φτάνω στην Ιθάκη από τις λευκές όχθες της Λευκάδας, απλωμένη με ανοιχτά τα πόδια, ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια στον κόσμο, σε καλεί για εξερεύνηση χωρίς να παριστάνει κάτι που δεν είναι. Ηρεμία.

Μου έρχονται στη σκέψη τα λόγια του Καβάφη «Πάντα στο νου σου να έχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου». Το όνομά της δεν έχει αλλάξει από τα αρχαία χρόνια σαν την αιώνια Εστία που θα σε περιμένει, η ιδέα της «παγκόσμιας ανθρώπινης πατρίδας». Δίνει αμέσως μια αίσθηση οικειότητας παρόλο που τα νερά της διαφέρουν από αυτά του Αιγαίου, πράσινα τα κύμματα του Ιόνιου Πελάγους σκάνε στα βράχια στο Κιόνι.

Κατευθύνομαι προς τα στενά σοκάκια ανάμεσα σε σπίτια και γέροντες καθισμένους σε πλαστικές άσπρες καρέκλες γνέφοντας ένα καλωσόρισμα. Βρίσκω ένα σπίτι που η κυρά του νοικιάζει το δωμάτιο της κόρης της, δεν ζητάει πολλά μονάχα να ποτίσουμε τα λουλούδια της. Ξυπνάμε με γλυκό αγέρι, την μυρωδιά φρεσκοπλυμένης μπουγάδας, ποτίζω τα λουλούδια της όπως υποσχέθηκα μουρμουρίζοντας τους γλυκόλογα για να δωθούν άφοβα στον ήλιο.

Πάω βόλτα προς τον φούρνο και με κατακλύζει αυτή η γνώριμη ζεστασιά φρέσκου ψωμιού που σε κάνει να νιώθεις σαν να φτάνεις σπίτι, όσο κι αν τριγυρνάς νομαδικά σπίτι καλείς όπου μπορέσεις να βρεις τέτοιο ψωμί. Παίρνω ζεστή τυρόπιτα και πάω βόλτα στο Βαθύ, στην πόλη, γραφικά μαγαζιά που μπορείς να αράξεις με ήχο από ζάρια, κάποιος παίζει τάβλι.

Αν βρεθείς κι εσύ στα στενά της Ιθάκης να δοκιμάσεις ντόπια ποικιλία από ελαιόδεντρο Θιακό, μέλι αλιφασκιάς και ραβανί. Οι ταβέρνες πάνω στην παραλία προσφέρουν παραδοσιακές γεύσεις και την λιτότητα της ελληνικής κουζίνας στα καλύτερα της.

Η βιολογική καλλιέργεια και γεωργία είναι σημαντικά για το νησί, ιδιαίτερα όταν φάνηκε σαν ακατοίκητο και άγονο μέρος στα μάτια ξένων. Το κρασί τους δεν έχει να πει πολλά αλλά το μέρος σηκώνει ούζο και συζήτηση.

Τα τοπικά πανηγύρια αρχίζουν από τέλη Ιουνίου μέχρι της Παναγίας και οι μουσικές ηχούν μέχρι την κορυφή του Νίρητου στα 806 μέτρα για τους ορειβάτες της παρέας.

Νοικιάζουμε σκαφάκι για την παραλία Γιδάκι, φοράω την μάσκα μου με χαμόγελο μικρού παιδιού που θέλει στα νερά τα διάφανα να βρει μυστικά. Η αρχιτεκτονική της φαίνεται αμυντική με σπίτια χωρίς μπαλκόνια και εσοχές για πολεμίστρες, από πέτρα και ξύλο φτιαγμένα και φαντάζομαι τους πειρατές που πέρασαν και δεν έφυγαν ποτέ. Σαν Σειρήνα θα τους μάγεψε το νησί, όπως κι εμένα. Αφήνοντάς την πίσω υποσχέθηκα να ξαναγυρίσω, μα Ιθάκες υπάρχουν πολλές και στο χέρι μας η εξερεύνησή τους.